مرض

الان دوست دارم تلفن را بردارم و به یک نفر زنگ بزنم. نه اینکه ندانم آن یک نفر کیست! خوب هم میدانم. ولی میگویم شاید نخواهد بعد از این همه سال صدایم را بشنود. اصلن زنگ بزنم که چه؟ بگویم یکدفعه یادش افتادم و فقط میخواستم از حالش مطمئن باشم؟ از اینکه خوب است و زندگی بر وفق مرادش است؟ خب که چه؟؟؟ واقعن این ها دلیل خوبی نیستند؟؟ اگر او الان دارد بیشتر از من بهم فکر میکند چه؟ که هر لحظه آرزو میکند تلفنش که زنگ میخورد من باشم آن ور خط چه؟ از کجا باید بدانم؟؟  لعنت به این فکرها که تا به زبان نیاریدش نمیشود کاریش کرد و حیف که آدم ها میترسند از اینکه فکرهایشان را به زبان بیاورند چه برسد به انجام دادنشان.

اصلن حالا بیایید فکر کنیم که تماس گرفتم . میتوانم خیلی بی خیال و راحت سلام و علیک کنم و حتی وقتی با صدای سرد و متعجبش پرسید : شما؟ خودم را معرفی کنم. بعد احتمالن میگوید : خیلی وقت است از من که هیچ از خیلی ها بی خبر است. و من حتمن به شوخی چیزی میگویم که کمی یخش باز شود. و خب فایده نخواهد داشت و او همچنان متعجب میپرسد : شما چطوری؟ و من ، من احمق اینجا به جای آنکه از خودم حرف بزنم و دوستان مشترک قدیمی مان و خاطرات گذشته را زنده کنم برایش ، این را خواهم گفت : خوبم. . . .  همین ! در همین حد. ضعف بزرگم در تلفنی صحبت کردن خودش را نشان میدهد اینجور وقت ها . . .

واقعن یکی از بدترین کارهای دنیاست . اینکه با کسی که نمیبینی اش، که نمیفهمی حالا که حرف میزنی صورتش چه شکلی ست ،دارد چه کار میکند، اصلن حواسش هست به حرف هایت یا نه؟ هی حرف بزنی. بدترینش اینکه بخواهی احساساتت را هم نشان بدهی و مجبوری که حرف هایت را غلو شده بیان کنی. کاری که میشود با نگاهت موقع بیان ساده یک جمله بگویی حالا باید زور بزنی تا بفهمد که آن جمله این قدرها هم ساده نیست.

حالا بگذارید تلفن را برنداشته بی خیالش شوم. تا حالا ، این همه سال بدون اینکه خبری ازش داشته باشم زندگی کردم و هیچ اتفاقی نیفتاد. بعضی مرض ها که می آید سراغ آدم نباید محل شان گذاشت. خودشان ول میکنند و میروند. این هم مثل همان ها . . . 

پ.ن.1 : دارم به این فکر میکنم که اگر زنگ میزدم و او اولین دیالوگش این بود: چه خووووب که زنگ زدی. داشتم بهت فکر میکردم ! ! ! آن وقت چه ؟؟؟

پ.ن.2 : لعنت به فکرهای لجام گسیخته ذهن ! ! !

پ.ن.3 : شاید هم باید زنگ بزنم . . .