راه رفتن روی شن های ساحل تجربه ی عجیب و غریبی نیست ولی حس غریبی دارد. فرو می روی و باز قدم برمی داری ، فرو می روی و باز ... . بک گراند این بالا و پایین رفتن ها هم صدای موج دریاست که گاهی آرام و ریتمیک است و گاهی خروشان و مواج . جلو میروی همینطور و از لحظه لذت میبری . از فرو رفتن حتا و دوباره بالا آمدن. گاهی سنگی ، شیشه ای ، چیزی میرود زیر پایت. درد میکشی و می ایستی. ولی لذت راه رفتن وسوسه ت میکند که دوباره ادامه بدهی.
یک پیاده روی ساده در شن های ساحل در عین معمولی بودن ، پیچیده است و شگفت آور مثل هر فعل ساده ی دیگر در این زندگی .
گاه زخمی که به پا داشته ام
زیر و بم های زمین را
به من آموخته است