چندین سال پیش در مراسم ختم زنی جوان که مادر دو بچه بود شرکت کردم. دخترِ زن گوشه ای از مسجد نشسته بود و جز در مواقعی که کسی برای تسلیت جلو می آ مد و سرش را بلند میکرد و دهانش تکان میخورد، باقی مدت زل زده بود به نقطه ای مشخص روی فرش. زنی که کنارش بود و از شباهتش به مرحومه میشد فهمید خاله ی دختر است با دستش مدام شانه دختر را نوازش میکرد. زن بغل دستی ام آرام گفت:" بازم خدا رو شکر فک و فامیل خوبی داره که هواشونو دارن."
زن سن بالای کنارش جواب داد: "اینم مال همین روزا و ماه های اوله. کم کم اونا هم یادشون میره و این بچه می مونه و یه دنیا غصه روی شونه هاش که هر سال بیشتر میشه."
آن لحظه از نگاه منفی زن به اطرافیان دختر خوشم نیامد. گفتم خب حق دارند. بهرحال درگیر زندگی و دغدغه خاص خودشان هستند. بازمانده ها هم بعد از مدتی عادت می کنند به شرایط جدید.
سه سال پیش وقتی دورم شلوغ بود و بعدترش که اطرافیان حالم را می پرسیدند و بعضی صمیمی تر و مهربانتر شدند هم حواسم بود به آن حرف. اما امروز بهتر میفهممش.
در این سه سال خیلی چیزها دیدم ، شنیدم و حس کردم. تجربه هایی که خوب بودند و بد. شیرین ترین و مهمترینش آمدن دخترکی بود خواستنی . روزی کسی برایم نوشت :"خوشا به حال بچه ای که دست های مادرانه تو را برای همیشه در دستانش دارد ." با خواندنش تلخ خندیدم. "همیشه" بزرگترین دروغ کلمات است . هیچ "همیشه" ای وجود ندارد. دنیا این را به من حسابی ثابت کرده است و فکر کنم هر جایی که ببیند دارد یادم میرود یا خیال ورم داشته که فرق دارم با همه، دست به کار شود برای یادآوری اش.
این روزها بیشتر از تمام این سه سال درد و غم را روی شانه هام حس میکنم. خوب میدانم هم تنها دلیلش فراموشی آدم ها نیست که آمدن مهر ماه هم هست. که حسرت شوق خرید و آماده شدن برای مدرسه هم هست . که همه ی این ها هر سال دردناک تر می شود. که سال های بعد شانه هام قوی تر میشوند و درد سنگین تر.
سه سال گذشت . میگویند تا وقتیکه زمان اتفاقی را میدانی یعنی فراموشش نکرده ای و مگر میشود فراموش کرد؟
سه بار خوندمش.برای فهمیدن تو باید کلمات را توی هر جمله مزه مزه کرد.انهم نه یکبار که چند بار.