یک قوطی رنگ

" قلب ادما اینقدر بزرگ هست که برای خیلی ها جا داشته باشه . فقط اندازه سهمی رو که به هر کسی میدیم فرق داره. یکی سهم بیشتری داره و یکی کمتر . . . "

این ها حرف های مدیر دوران راهنمایی ام است که ملکه ذهنم شده و سال هاست که خیلی خوب لمسش میکنم .

آدم هایی که درون قلبم جا دارند زیادند . خانواده ام ، دوستان خیلی نزدیکم و دوستان معمولی. همه را دوست دارم. فقط اندازه شان فرق دارد. گاهی سهم یک دوست قدیمی کم میشود . گاهی بیرون می رود از قلبم. و یک دوست جدید وارد میشود. و خب مطمئنن سهم کمتری دارد نسبت به آن دوست قدیمی. باید حالا حالاها بماند.

دیوار جایگاه دوست قبلی هنوز پر از خاطره است. روی دیوار پر بود از قاب عکس ها . از خودش و تصاویر خاطرات مشترکمان. گاهی حتی یک اهنگ خاص، یک کتاب یا حتی یک فیلم در گوشه ای از سهم او تداعی کننده خاطراتش است و خب وقتی می رود همه شان را با خود میبرد. و تا مدتها جای خالی قابها آزارم میدهد . مدام با خودم مرورشان میکنم و قبطه میخورم به دوستی هایی که راحت از بین میرود.

دوست جدید تا بیاید خاطره بسازد زمانی میگذرد که سخت است. و باید تحمل کرد. باید ندید گرفت آن جاهای خالی را.

راه سریعتری هم هست ! یک قوطی رنگ . . . یک قوطی رنگ میخواهد که بکشم روی دیوارها و دیگر جایی از آن جاهای خالی روی دیوار نباشد. جایگاه جدید قلبم را نو نوار کنم برای دوست جدید. او هم میفهمد . بوی رنگ همیشه جوری تازگی دارد که حال آدم را جا می آورد.

باید سری بزنم به رنگ فروشی و چند قوطی رنگ خوب بگیرم برای روزهای مبادایم . تجربه است دیگر ، شما هم امتحان کنید !